La sudeta kazerno, kien venis la unua transporto de viroj (24. 11. 1941) kaj sinsekve pluraj transportoj. Post du semajnoj virinoj kun infanoj estis apartigitaj kaj lokitaj en la Dresdena kazerno, la familioj restis plu dividitaj. Funkciis unu el la kuirejoj. En junio 1943 la tuta objekto devis esti malplenigita, ĉar nazioj translokis ĉi tien parton de arkivo RSHA el Berlino. Ĉi tie ili volis kaŝi ĝin antaŭ flugatakoj de la kontraŭhitlerisma koalicio.

ĈASADO DE MANĜBILETO

Mi jam perdis multajn aĵojn, sed pro nenio mi havis tiom multe da kurado, kiom pro perdita manĝbileto. Mi ĵurus, ke mi lastfoje metis ĝin en mian dekstran brustpoŝon de surtuto, sed ĝi estis nek en ĝi, nek en iu alia. Mi traserĉis mian litbenkon, breton, ĉiujn imageblajn kaj neimageblajn lokojn, sed la manĝbileton mi ne trovis. Rapide mi kuris al Menegenet en Sudetoj. Sed ĉi tie pendis fatala tabuleto: Perteinverkehr von 10  -  12 Uhr. – Ĉar jam estis la kvara posttagmeze, mi devis venis venontfoje. La sekvan tagon estis sabato kaj Menagedienst ne oficis. Dimanĉe mi forpermesis  min el la programo / kompreneble por la tuta posttagmezo /, kaj je la duono antaŭ la dekunua mi petis pri duplikato de manĝbileto. – Tiel ne eblas, junuleto, replikis oficisto, vi devas iri al via proviantejo en L 417. Sed ĉi tie Sisek ne sciis, kion fari, kaj tiel post multa kurado el L 417 al Sudetoj M.D.  klarigis al mi, ke Sisek devas al mi konfirmi la perdon de la manĝbileto. Poste mi devis igi konfirmi la perdon en Zentralfundetell kaj sekve peton ĉe M.D. en Magdeburgo. Nur poste mi havis ŝancon ricevi la manĝbileton. Mi estis revenanta la 9-an fojon al la Sudeta M.D. – Nu bone, diras obeza Menágemeister, ni donos al vi la manĝbileton. Kian daton ni havas hodiaŭ? Kion, ĉu jam la 31-an? Nu, tio ja ne valoras penon. Morgaŭ vi ricevos novan. Deprimita kaj koleranta mi revenas hejmen. Furioze sakrante, mi demetas miajn ŝuojn kaj rigardas envie la knabojn, kiuj frandas la tagmanĝon. Mi metas la ŝuojn sur la breton, sed kio estas tie? En la ŝuo kuŝas eta papereto, ej, mia perdita manĝbileto. Rapide mi kaptas gamelon kaj sprintas al Sudetoj por tagmanĝo. Jam batis la unua kaj duono. Mi alkuris al la Sudeta kuirejo, sed ĉi tie la kuiristo jam tondris, ke li ĉesas distribui. Vanis ĉiuj miaj petoj, la tagmanĝon mi ne ricevis. Oni donis al mi nur kafon, kiun mi kun malica obstino eltrinkis. Ankaŭ ĉi tie pruviĝis la proverbo: Kapo pekas, piedoj suferas.

Abcess

DU JAROJ DE LA TEREZIVA GETO

Proksimume antaŭ du semajnoj la transporto AK I estis ĉi tie jam du jarojn. Plejparto da homoj, loĝantaj en Terezín, apenaŭ kapablas pripensi, kiom da tagoj da suferado, malsatado, mizero kaj manko de ĉio estis en tiuj du jaroj. La 24-an de novembro 1941 alveturis al Terezín transporto da proksimume 450 junaj homoj heroe deciditaj konkeri sian panon sub premaj kondiĉoj. Oni enkondukis ilin en la Sudetan kazernon. Ili vidis nudajn murojn de gigantaj salonoj, betonan plankon, malpuraĵon, polvon kaj danĝerojn por sano. Estis malvarme, matracoj mankis, manĝo pli malbona ol kian ricevas porkoj. Sed iom post iom ili kutimiĝis al ĉi tiu vegetado, ĉar alveturis transportoj AK II, H, G, K kun kelkaj miloj da homoj. La vivo en la geto komencis reguliĝi. Tamen la homoj ne konis amuzon, liberon, iom da bona humoro. Forveturis multaj polaj transportoj, multaj alveturis. – Nun ni saltos du jarojn en la pasintecon. Ni vidas la stratojn de la geto plenaj de homoj, kiuj aŭ rapidas al sia laborloko aŭ promenas. Ni vidas vendejojn, en kiuj oni almenaŭ iometon povas aĉeti, ni vidas bibliotekon, centran banejon kun naĝejo, infanludejon Bastiono III., Freiseitgestaltung kaj multon alian .
Kaj nun mi faros salton je du jaroj reen. Ĉe la kazerna pordego staras viro kaj petas ĝendarmon, ke li enlasu lin almenaŭ por kvin minutoj al liaj edzino kaj infano. La ĝendarmo kapneas. La viro humiligite foriras kun sia laborgrupo al kazerno.
Estas diferenco - tiam antaŭ du jaroj kaj nun, ĉu?

Don Herberto